Het is telkens weer de zelfoverschatting die verandering laat struikelen. Mannen wiens ego iedereen in de weg zit. Kerels die zichzelf in de overtreffende trap te hoog inschatten en de kracht van het collectief naar beneden trekken omdat ze niet eens snappen wat een collectief is. Niet snappen wat samenwerken is. Er komt ook geen gedachtegoed uit dat vooruit helpt. Tussen hun oren wel: daar zijn ze tot wereldprestaties in staat. Daar achten ze hun eigen intellectuele bagage gelijk aan die van Steve Jobs. Maar in de praktijk is er de persoonlijke frustratie dat zij niet de aanzet zijn tot welke omslag of revolutie dan ook. Dat de wereld niet naar ze luistert. Ze zijn de eksters van LinkedIn. Altijd meepraten over innovaties maar gooi niets creatiefs op tafel want ze duiken erop, pikken het in en lopen er triomfantelijk mee te koop. Maar uit henzelf komt geen enkele prikkelende brainwave. Ze zetten vooral de hakken in het zand om te verbloemen dat de wereld ze zwaar boven de pet gaat en ze er geen reet van snappen. Brabbelen mee over verandering, innovatie en transitie maar blinken niet uit in het vooruit denken. Tussen hun eigen oren denken ze alleen maar van linkeroor tot rechteroor met de bagage die daartussen zit. In dat eigen bolleke is geen plek voor verandering; alleen voor krampachtig vasthouden tegen elke frisse wind in.